Het is zeker niet zo, dat ik mezelf als een kenner van de qawwali beschouw, al kon ik destijds, net als vele anderen met mij, de muziek van wijlen Nusrat Fateh Ali Khan best pruimen. Ik moet daarbij eerlijk toegeven dat ik, sinds die man ruim twintig jaar geleden overleed, nauwelijks nog iets uit het genre hoorde, laat staan dat ik zelf iets uit de platenkast haalde. Ik leefde wellicht onbewust in de overtuiging dat het genre, samen met zijn grootmeester gewoon uitgestorven was, maar ik blijk me deerlijk vergist te hebben.

Er is namelijk het Amerikaans-Canadese gezelschap Fanna-Fi-Allah, dat al ruim twintig jaar en een dozijn platen lang de soefimuziek propageert en vanuit zijn Californische uitvalsbasis de grootste festivals aandoet en in de meest gerenommeerde Islamitische mausolea optreedt. Spilfiguur en bezieler is Tahir Hussain Faridi, die vroeger gewoon Geoffrey Lyons heette en in Pakistan bij de grootste meesters studeerde. Chris Martin van Coldplay blijkt een grote fan van de band te zijn en het is mede door hem dat de band nu voor het eerst distributie krijgt in Europa: de plaat werd in zijn studio opgenomen en door hem geproducet.

Doordat Martin er zich mee bemoeit, kunnen we nu dus kennismaken met de bekeerde blanken, die hun werk bijzonder ernstig nemen en die er zelfs in geslaagd zijn een geweldig taboe te doorbreken. De groep heeft met Aminah Chisti namelijk een vrouwelijke tablaspeelster in huis. Zij is de echtgenote van Faridi en ze werd de allereerste vrouwelijke muzikante die toegelaten werd tot de heiligdommen die eeuwenlang aan mannen voorbehouden waren.

De plaat zelf bevat slechts vijf nummers, maar overschrijdt wel een uur speeltijd, wat helemaal in de lijn van de traditie ligt, net als de keuze van de nummers: dat zijn klassiekers van onder anderen The Sabri Brothers en Nusrat Fateh Ali Khan. Je zou dan eigenlijk bang kunnen zijn dat het hier om na-aperij of epigonisme gaat, maar die vrees zou helemaal ongegrond zijn: de band heeft zich de qawwali helemaal eigen gemaakt, al zijn sommige van de leden geen moslims.

Toegegeven: ik mocht hier thuis ervaren dat deze muziek niet voor iedereen weggelegd is, met de heel repetitieve opbouw en de wat monotone recitaties die er zo eigen aan zijn. Waar je nochtans niet omheen kunt, is dat de band het genre helemaal in de vingers heeft en dat je geen merkbaar verschil hoort met wat je destijds van Nusrat te horen kreeg. Dit is er dus eentje voor de liefhebbers van een heel apart genre, maar wel heel fraai gedaan. Als u nog nooit eerder qawwali hoorde, wordt het wellicht een beetje “inwerken”, maar wie die moeite kan opbrengen, krijgt een bijzonder fijne plaat te horen, die zelfs op een premature lentedag als deze 17de februari voor een erg boeiende luisterervaring weet te zorgen.

(Dani Heyvaert)